Dicía Aristóteles que a virtude é a capacidade de repetir de forma mecánica aquelas accións que levan a o individuo a conseguir os seus fins, e como fin último a conseguir a felicidade. Dicía tamén que repetir as accións que levaban a alonxarse deses fins conducentes á felicidade significaba ter unha conducta viciosa e polo tanto nada virtuosa. Nin Aristóteles nin ningún dos seus contemporáneos pensadores coñecían por desgracia (ou por sorte) o rock 'n' roll, e polo tanto non tiveron a sorte de poder ver o vicio e a virtude unidas baixo figuras monstruosas que xa forman parte, coma eles, do patrimonio inmaterial da Historia da Humanidade. Doutro modo, quizáis o prolífico tracio tivese replantexado a súa filosofía pois, aínda que tanto Lemmy como Bowie adicaron a súa vida ao cultivo do vicio e a mala vida, procuraron o tan ansiado fin da felicidade en varias xeracións de amantes do rock 'n' roll e da musica en xeral.
Corría o mes de decembro de 1945 e mentres na cidade alemana de Nüremberg se celebraban os xuízos contra os líderes nazis nacía Lemmy Kilmister en Stoke-on-Trent, Sttafordshire (Inglaterra), a só un puñado de kilómetros da cuna do heavy metal: Birmingham, onde anos máis tarde verían luz bandas coma Black Sabbath ou Judas Priest. Tan só 13 meses máis tarde viría ao mundo David Robert Jones (David Bowie) na capital británica, o mesmo mes en que a Unión Soviética abalanzábase sobre o leste de Europa ante a incapacidade de reacción dos países occidentais e incorporando as repúblicas bálticas ao bloque oriental. Tanto Kilmister coma Bowie chegarían a esta vida cunha nova orde mundial que condicionaría á sociedade na que lles ía tocar crecer. Pronto Europa sería presa do conservadurismo moral e o neoliberalismo económico que o medo ao comunismo trouxera dende a outra banda do Atlántico en forma de Plan Marshall. Dólares para unha Inglaterra reaccionaria que pronto vería coma a recuperación da postguerra deixaba paso a un país podrido de inflación, desemprego e presa do conflicto social permanente.
Este foi o caldo de cultivo perfecto para unha xuventude aburrida das normas e o conformismo, e tamén para o nacemento de diversas oleadas de bandas de rock subersivas que superpoñían tendencias sucesivamente, primeiro na década dos 60 na que se destaparía Bowie coas formacións The Kon-rads e The Riot Squad, e despóis cos difíciles anos 70. En 1975 un xove Lemmy Kilmister era recluído nunha cárcere canadiense por posesión ilícita de drogas. "Vin consumir as drogas equivocadas" testificaría o inglés. Acababa de ser expulsado da formación británica Hawkwind e formara a súa propia, nun principio chamada Bastard, máis adiante rebautizada co nome de Motörhead, un nome que hoxe xa forma parte da historia da música.
Nunca foron, nin Lemmy nin Bowie, figuras que puidesen presumir de vidas exemplares, tampouco foi nunca esa a súa intención: "O que ten resaca é porque deixa de beber", diría Kilmister nunha entrevista. Non en tanto as súas personalidades arrolladoras e o seu espíritu libre fixeron deles individuos cun carisma especial, iconos dunha xeración cun talento sobrenatural para a música. Máis no caso de David Bowie quen, ao contrario que o líder de Motörhead, tocou todos os estilos que puido e experimentou coa música coma un científico experimenta con produtos químicos. Dende os seus idilios co funk "Diamods Dogs", pasando polo glam coa banda Tin Machine "Amazing", ata a música electrónica no seu traballo "Black Tie White Noise". Temas coma "All The Young Dudes e "Heroes" son xa "Guernicas" da música contemporánea que como a 9ª Sinfonía de Beethoven terán de seguro un oco nas aulas nun futuro próximo.
Dúas formas de xenialidade, dúas caras dunha mesma moeda: a xeración que espertou das ruínas da guerra e creceu nun mundo destruído baixo a ameaza permanente do cataclismo nuclear. Quizáis por iso decidiron vivir a vida intensamente e non deixar nada para o máis alá, non fora que non existise tal. Bowie, a volvoreta musical transformista, inconformista consigo mesmo, non parou ata probar todo o que a música e a súa existencia lle podían proporcionar.. Lemmy, unha locomotora desbocada co seu machacón ritmo de baixo e batería simulando un expreso a punto de sairse da vía en cada concerto.. "Overkill", "The Ace Spades"..
A virtude feita vicio. A felicidade dun mundo que vai quedando orfo de héroes. LONGA VIDA AO ROCK 'N' ROLL. D.E.P.
Ningún comentario:
Publicar un comentario